103
njej’. Što by mi wšitko pomhało, hdy by tu runje był?
Haj khwilku by mje lubo měł,
ja jeho njerodźu.
Za to će prošu, luby mój,
njezabudź jenož mje !
Zabudu tebje, holičo,
mi winy njedawaj;
na to dyrb’moj być zmyslenaj,
zo w młodych lětach smoj.
Zajacy skaču tam a sem,
te dyrbja třělane być;
tak je tež runje z holcami,
te dyrbja lub(o)wane być.
Hdyž wone stare budźeja,
je nichtó njerodźi.
Towaŕš tón rjeknje towaŕšej:
bjeŕ ty, ja njerodźu!
Bohatu žeuja pjenjezy,
khudu pak rjanosće;
jelizo młodoh’ njeskrydnu,
wo druhoh’ njerodźu.
69. Srbská reja.
(Z vlastních zápisek.)
Hornolužická.
